تأثیر 8 هفته تمرینات پلایومتریک بر چابکی، سرعت، استقامت و توان انفجاری تکواندوکاران (17 تا 26 سال استان کرمانشاه)

مقدمه و هدف: پژوهش‌های بسیاری در زمینه تأثیر تمرینات پلایومتریک بر بهبود سیستم بی هوازی ورزشکاران مورد بررسی قرار گرفته است، اما سوال این است که آیا این تمرینات می‌تواند در دوره آماده سازی تکواندوکاران بهترین نتیجه را برای مربیان بدست آورد. این پژوهش به بررسی اثر تمرینات پلایومتریک بر شاخص‌های هوازی و بی هوازی تکواندوکاران فعال می‌پردازد. روش شناسی: جامعه آماری تعداد 20 نفـر از تکواندوکاران 17 تا 26 سال که همگی دارای کمربند قرمز به بالا و از بخش مرکزی شهرستان کرمانشاه بودند، انتخاب شدند. سپس آزمودنی‌ها به روش تصادفی در 2 گروه پلایومتریک (با میانگین سن 41/2±54/19 سال، قد 16/6±177 سانتی متر، وزن 96/6± 67/62 کیلوگرم) و گروه کنترل (با میانگین سن 63/2± 28/19 سال، قد 41/4± 55/174 سانتی متر، وزن 76/7± 30/62 کیلوگرم) قرار گرفتند. هر یک از گروه‌ها بر اساس برنامه از پیش تعیین شده به تمرینات پرداختند و گروه کنترل در مدت پژوهش تنها از تمرینات تکواندو استفاده کردند. قبل و بعد از اجرای تمرینات و در مدت سه روز آزمون‌های دوی 1600متر، پرش سارجنت، دوی 9×4 و دوی 45 متر به منظور پیش‌آزمون و پس‌آزمون گرفته و نتایج ثبت شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از نرم افزار SPSS و آزمون t (سطح معنی داری P<0.05) استفاده شد. یافته‌ها: یافته‌های پژوهش حاکی از آن است که اجرای 8 هفته تمرینات پلایومتریک موجب افزایش معنی داری در اجرای پرش سارجنت، چابکی و سرعت تکواندوکاران گردید. بحث و نتیجه گیری: این پژوهش نشان داد که اجرای 8 هفته تمرینات پلایومتریک می‌تواند موجب افزایش معنی داری در عملکرد توان انفجاری پاها، چابکی و سرعت تکواندوکاران گردید، اما این تمرینات موجب افزایش ناچیزی در VO2max گردید که معنی دار نبود.